Ik heb echt weer zo genoten van mijn vaste hardlooprondje langs de IJssel. Het was nog vroeg, en een beetje fris. Maar dat hoort zo, vind ik: je moet starten met kippevel, dat is de meest lekkere buitentemperatuur om te lopen! En dit is wat ik vanochtend zag en dacht:
Waar ik normaal een kilometer ver over de weilanden naar de IJsseldijk kan kijken, onttrekt nu een ondoordringbare deken van mist, de hekjes, bomen en roodbonte koeien, aan mijn zicht. Geruisloos glijden twee lichtgrijze ganzen over het spiegelgladde water van de sloot. Ik passeer het weitje met de herten, lama's en walibi's op een draf. Nog geen meter van me vandaag staan, vlak achter het hek, een jong hert en een jonge lama naast elkaar. Met glanzende ogen en lange, natte wimpers volgen ze nieuwsgierig mijn bewegingen.
Ik loop langs schapen, bokjes, bomen, en jog de dijk op. De nevel die over de IJssel en de uiterwaarden ligt, reikt tot aan de dijk. De zon is net op. Het licht valt op een gammel hekje waarop een aantal kraaien zitten. Er is geen mens te bekennen in de wijde omtrek.. En het is nog steeds stil om me heen. Ik loop langs het hekje en pas op het laatste moment vliegen de kraaien lui en laag weg, richting de IJssel. Twee zwanen vliegen laag over mijn hoofd. Het geklapwiek van hun vleugels maakt een heerlijk geluid: swiessj, swiessj, swiessj. Ik kom langs geoogste maisvelden. Normaliter een troosteloos gezicht. Nu geeft de warme gloed van de zon de gele korte stengels de charme van de goudrossige stoppelbaard van een goedlachse Ier.
'Uitgerust' kom ik thuis..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten