Tandenbeestje

Judiths voortand is er tot haar grote opluchting nu toch eindelijk uit. Met een mengeling van verbazing en blijdschap laat ze me trots de tand in haar hand zien. Ze richt haar blik weer op mij en lacht haar tanden, eh, gaten bloot. Haar ogen glinsteren 'goed, hè?'. Alsof het om een prestatie gaat. Ik aai haar over haar hoofd, glimlach bemoedigend en neem de tand, waar nog wat bloed aan zit, van haar over. Met de voorzichtigheid en lichte weerzin waarmee ik vanmiddag ook een slak van ons schuurraampje verwijderde.

Maar vlug in haar tandenbeestje doen, voordat ie kwijtraakt..