Pinkeltje en de raket

Ik ben bezig in 'Pinkeltje en de raket'. Als voorlezer wel te verstaan. En ik moet zeggen, ondanks dat het boek volgend jaar vijftig(!) jaar oud wordt, zijn de avonturen van het kaboutertje uit Zilvertorendorp nog steeds (voor)leesbaar (al weet ik niet of er inmiddels een 'hertaling' is geweest die hiervoor verantwoordelijk is..). Na een aantal delen aan Judith te hebben voorgelezen, heb ik inmiddels groot respect voor 'meneer' Dick Laan, zoals de schrijver zich in zijn eigen boeken als derde persoon altijd opvoert. Ik lees Pinkeltje dan ook met veel plezier voor.

En dat is maar goed ook; een aantal jaar geleden kocht ik namelijk in een opwelling in de Kruidvat 20(!) van de in totaal 30 verschenen Pinkeltjes-boeken. Reinier verklaarde me destijds (zeer begrijpelijk) voor gek toen ik met de vracht onder mijn armen thuiskwam; Judith was nog maar twee jaar oud en kwam dus nog eventjes niet in aanmerking als toehoorderspubliek.

Maar ik kon er niets aan doen. Ze stonden daar gewoon opeens. Glanzend, fris opnieuw gedrukt, in fijne pocket-uitvoering. Met die vertrouwde Pinkeltjes-illustraties, waar je zo'n warm kinderjaren-gevoel van in je buik krijgt. Zo'n gevoel dat mij blijkbaar tijdelijk ontoerekeningsvatbaar maakt en me zonder nadenken mijn portemonnee doet trekken. (Nostalgie is, na sex, de meest efficiënte verleider marketingtechnisch gezien). Trouwens, financieel was het niet zo'n aderlating; in mijn herinnering betaalde ik 1,50 euro voor een set van twee boeken (ik kocht dus tien sets), al durf ik daar nu trouwens niet meer mijn hand voor in het vuur te steken.. Maar goed, de boeken werden in ieder geval voor een absurd lage prijs aangeboden.

Ik had Pinkeltje dus in mijn vizier gekregen en hij nestelde zich, als Snorrebaard in zijn mandje, in mijn hoofd. Terwijl ik in het gangpad gebiologeerd naar de ouderwetse illustraties keek en als een autist alle Pinkeltje-titels op de plank zacht murmelend in me opnam ('Pinkeltje en het grote huis', 'Pinkeltje en de parels', 'Pinkeltje en het verdwenen kindercircus' .. ), werden hele visioenen geboren in mijn hoofd. Zo zag ik mezelf, met een door nostalgie vertroebelde vooruitziende blik, op onze bank zitten, voorlezend aan onze kinderen. Die met naar-Pinkeltje-avonturen-hongerige-oortjes ademloos naar mij, pardon, Dick Laan, zaten te luisteren.
Een van de weinige keren dat ik gelijk heb gekregen; de briljante kinderboekenschrijver weet niet alleen mij nog steeds te boeien, maar ook mijn vijfjarige dochter. Ze is al menig avond na een nieuw spannend hoofdstuk uit 'Pinkeltje en de raket' tevreden in slaap gevallen. Kan niet wachten om aan een nieuw deel te beginnen...