"Ik had je niet herkend zonder kleren"

Yes! Ik loop zaterdag de 4 EM, de vier Engelse mijlen, in de Zwolse binnenstad. Betty had me getipt dat ik de kaart van Amanda over kon nemen. Ik loop dan wel onder haar naam, want de registratie omzetten kan niet meer op deze korte termijn, maar who cares; ik loop zaterdag mee! #mijneerstewedstrijd

Ter laatste voorbereiding liep ik vanochtend nog een duurloop langs de IJssel. Halverwege op de dijk zie ik twee mannen in sportkleding hun ongetwijfeld welverdiende rust nemen leunend tegen een hekje. Terwijl ik halfgroetend voorbij wil joggen, denk ik nog 'hé, ken ik die ene niet ergens van..?'.  Tot één van de twee (die ene) me enthousiast begroet met 'hé, Mirjam is het toch?'. Ik rem af. "Eh.. ja." Koortsig laat ik in gedachten al mijn kennissen uit het dorp de revu passeren, en wanneer ik tot de conclusie kom dat ik hem toch echt niet kan plaatsen, kijk ik hem licht 'puzzled' aan.

Hij glimlacht. "Je doet toch aan toneel?" Aha. Opgelucht en verontschuldigend antwoord ik: "Ja! Ach ja, als je eenmaal hier op het toneel hebt gestaan, dan kent iedereen in het dorp je. Terwijl jij zelf vervolgens nog niemand kent, haha."
"Ja, maar je kent me wel"
"Eh.." Mijn glimlach en opluchting is in één keer weg. #shit
"Ik ben van de 'andere' Miryam. Van toneel." licht hij toe.
"O! Jaap! O, tuurlijk. Jaap!" Natuurlijk, hij is de man van een van mijn toneelvriendjes. Stom, stom, stom, niet herkend.
"Ik had je niet herkend zonder kleren!" zeg ik verklarend. En ik lach vervolgens hard om mijn eigen, bewust gemaakte, grap. De mannen kijken me even aan. Met een blik die me direct duidelijk maakt dat zij het 'Ikje' uit een recente NRCNext niet hebben gelezen..

'Ikje' door Ria de Jong

Met mijn man wandel ik op een zaterdagmiddag in de stad. Het is mooi weer en druk, dus laveren tussen de kinderwagens en tegenliggers. Een man valt me op, ik zie iets bekends aan hem maar kan hem niet plaatsen. Hij vangt mijn blik, de zijne blijft hangen en hij kijkt mij vragend aan. Dan weet ik wie het is. "Aah, Hans, hoi. Ook lekker aan het winkelen?" Dan valt het kwartje bij hem ook. "O, Ria. Ja, natuurlijk. Sorry hoor, ik herkende je niet met kleren aan." We lopen door. Even stilte, dan zegt mijn man: "Ehh... met kleren aan??" "Ja, ik ken hem van het hardlopen." 

Toch maar ff uitgelegd.
Toen moesten ze (wél) lachen.