Hier te lezen.
"En toen zat daar ineens een meisje. Hoogblond, klein en tenger van postuur, porseleinen huid, duistere ogen die de reïncarnatie van honderd tragisch ten einde gekomen koninginnen verraadden.
Ze knikte vriendelijk naar me en stemde haar gitaar − de gitaar die in haar armen zo groot leek, maar die tegelijkertijd een deel van haar lijf leek te zijn."
"Haar stem, laag en dramatisch en zacht en zwoel en kinderlijk en ingetogen en dat alles tegelijk, soms ineens met een zweempje Dolly Parton-eske country, dan ineens weer met Ierse folk, zonder daar één keer in door te slaan, zonder de suggestie ervan eigenlijk ook maar echt aan te wakkeren, nee, meer als een droom die je wel voelt maar niet te pakken krijgt. O, jongens toch. Laura Marling in dat witte licht met haar witte haar en haar witte huid, de wereld om haar heen donker en stil, en ik aan de zijkant van het podium, zo ontroerd dat ik een brok in mijn keel had, zo gegeneerd om mijn gestuntel in de kleedkamer dat ik mezelf wel van kant kon maken."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten