Engelse Dag Heerde

Gister bezochten we de Engelse Dag in Heerde. We startten met een mini high tea bij Limburgia, bekeken de 500 jaar oude muurschilderingen in de Johannes kerk, beklommen de 133 treden naar de nok van de toren van de kerk, bewonderden oude en nieuwe mg's (en ander mooi spul), bekeken de tentoonstelling in Villa Jacoba over de Beschuutfabriek die de opa van Hubald in Heerde oprichtte en borrelden nog even na met Hubald&Anna zelf bij de Vier Jaargetijden.

Deze prachtige beauties zijn uit 1946!

 

In de toren van de Johannes Kerk. Nathan (5): ''Kijk uit voor die klokken, hoor, daar zitten smeerluizen in! Die kunnen je bijten!'' Hij bedoelt vleermuizen :-)

In Villa Jacoba was een tentoonstelling over de Beschuutfabriek van de familie van Ark. De opa van Hubald heeft deze opricht.

We sloten de middag gezellig af met Hubald&Anna op het terras van de Vier Jaargetijden. 

 

Grieks

Oh cool.. Dit gave huis ligt in Paros Cyclades (Griekenland). Ontworpen door Alexandros Logodotis van bureau Logodotis.

Nice..

Nixon('s hoofd)

In mijn pauze gister lees ik over het (eerste) tv-debat tussen de presidentskandidaten Richard Nixon en John F. Kennedy en hoe het medium televisie in 1960 een doorslaggevende rol speelde in deze verkiezing.

Historicus Arthur Schlesinger Jr. beschreef in die periode in zijn boekje ‘Kennedy or Nixon, does it make any difference?’ hoe opportunistisch Nixon in zijn ogen was en hoe geweldig de media-genieke Kennedy. “Nixon vertegenwoordigt als geen ander een nieuw soort politicus dat, als het erop aankomt, nergens meer in gelooft behalve in winnen.” Terwijl Kennedy toch ook geen puriteinse politicus was..

En tja, I can’t help myself, maar telkens wanneer ik over Nixon lees, zie ik inderdaad dát beeld. En dat komt vooral door zijn karikaturale personage uit de science fiction-serie Futurama! De tekenfilmserie speelt 1000 jaar in de toekomst en (het hoofd van) Richard Nixon is daar op slinkse wijze ‘President of Earth’ geworden. Berg je maar..

Maar echt, he is so delightfully funny evil in deze serie. Zo op macht belust, onprofessioneel en politically incorrect. Geweldig.

Arme Nixon.. zo vereeuwigd worden bij een generatie die nog niet geboren was tijdens zijn opkomst en ondergang, en dus nooit (meer) een genuanceerd beeld van ‘m zal kunnen vormen. En dat allemaal weer door dat verduvelde medium televisie ;-)

Warm...

Gisteravond, op een verlaten basketbalveld (met een dood musje in een hoek) in de warme gloed van de ondergaande zon, joggen vier zinderend hete lijven (Dirk-Jan, Simon, Kim en ik) zwaar zwetend en hijgend naar een grijzende Jamaicaanse trainer.

- hij: "HOEVEEL GRADEN IS HET?!"
- wij: "32!"
- hij "DUS..HOEVEEL JUMPING JACKS DOEN WE?!"
- wij (iets minder enthousiast): "...ehh..32...?"

*jump* *jump* *jump* *etc.*

- hij: "EN HOEVEEL GRADEN WARMER VOELT HET NU?!
- ik (iets te bijdehand): "12!"
- hij (adrem): "ALLEMAAL 12 BURPEES!"

gloeiendegloeiendegloeiende...

En toen nog squads, rondje lopen, (jumping) lunches, rondje lopen, sit ups, rondje lopen, bear crawls, rondje lopen, siamese tweeling, rondje lopen, etc.

‪#‎bloodybootcamp‬

Bekijk hier de foto's zomervakantie 2013 (1) 's-Gravenzande

Wat een geweldige week! Prachtig weer en een super, luxe, nieuw en warm ingericht zes-persoons duinhuisje (op een plekje met veel privacy én met het mooiste uitzicht van het vakantiepark).
De gastvrije ontvangst (we kregen een bloemetje!) en de zeer vriendelijke en professionele vakantiepark-mensen (die ook voor animatie voor de kinderen zorgden) maakten het helemaal af.

Hieronder wat foto's. Interesse in het hele album? Kijk op deze pagina.

Dagje Delft.

Op het strand.

 

Op het vakantiepark (we kregen een bloemetje bij aankomst!).

NB De man aan wiens hand Judith hier loopt is dus niet Reinier, maar Jan, de animatie-man :-)

Picto Poëzie

Eens in de zoveel tijd, met name op zachte zomeravonden, komt schrijver/dichter (en tante van Reinier) Trijntje Gosker langs om op onze 'veranda' een glaasje port met Reinier te drinken. Ze praten elkaar dan een beetje bij over creatieve projecten waar ze mee bezig zijn. Zo ook vanavond.

Ik ga dan altijd een beetje m'n eigen gang. Zo wilde ik vanavond nog wat werken (of een keer vroeg m'n bed in kruipen), maar toen ik eenmaal buiten met een whisky in de schommelstoel zat, raakte ik geïntrigeerd door een dichtbundel die Trijntje bij zich had: 'Weerwoord'.

Een bundel met gedichten in picto's! Met (nieuwe) gedichten van het Zwols Dichterscollectief, Trijntje én Toon Tellegen!
#PictoPoëzie

Trijntje ontwikkelde drie jaar geleden een picto semi schrift voor laaggeletterden (en maakt nog altijd picto's bij) en won hiermee in 2011 de Hermen J. Jacobsprijs. Trijntje: "Ik ben dichter, dus ik wilde experimenteren met beeld & woord. Hier kwamen zulke verrassende ontdekkingen uit, dat ik dacht 'dit kan een nieuwe dichtvorm worden'. Ik heb toen mijn collega-dichters van het Zwols Dichterscollectief uitgenodigd om bij kunstwerken van het kunstenaarscollectief Arte no Pendor nieuwe gedichten te maken, gebruikmakend van het picto semi schrift dat inmiddels ruim 7000 picto's telt. Ze lieten zich dus leiden door de beelden."

Geweldig vind ik dit.

Ik heb dus direct haar bundel gekocht (het exemplaar dat ze bij zich had :-)). Ook interesse? Meer informatie vind je op de website Pictoschrijver. De bundel met 13 gedichten (en kunstwerken) is nog niet te koop via boekhandel of internet, maar vooralsnog alleen te bestellen bij Trijntje zelf. Maak dan 5,50 euro over op Tridiosbank-nr. 21.23.79.038 met vermelding van je naam en adres, dan krijg je de bundel toegestuurd.  



     

Haar

Mooie serie van Brittany Schall.

En mooie beschrijving (zie hieronder) over haar werk van de Berlijnse (maar Engelstalige) weblog iGNANT.

Schall deals in her work ‘Hair Studies’ with identity, form, and experimenting with new mediums. In her portraits she forgoes the presentation of the models faces almost entirely, only concentraiting on the models hair. The visually reduced portraits ask the audience to discuss the essence of the person portrayed, despite the missing key elements, as a face for example. Metaphorically, her works talks about contradictory roles that we have within ourselves, particularly with women. 

Femininity is both strong and soft. Sensuality can empower or subjugate, and ‘vulnerability can be courageous or cowardly’. She creates images that are constantly having an internal dialogue about conflicting thoughts and ideas. Schall about her own work: ‘My pieces also express the dynamics of relationships, specifically submitting yourself with another while still trying to maintain your own sense of self’.

Kleine dingen

Geluk zit 'm in kleine dingen.

Zoals dat je op de terugweg van je Club Power-les in het kleine kontzakje van je korte sportbroek opeens een biljet van vijf euro vindt, en je jezelf zo blij als een kind bij de eerste de beste supermarkt op je route trakteert op een NRC Next.

En dat je van die vijf euro nog precies 3,70 euro over hebt, en dat je dan de DeliFrance ziet, waarvan je dacht dat ie al een kwartier dicht was (en dat was ie eigenlijk ook), maar dat de mannen nog aan het opruimen en schoonmaken zijn, en dat je dan met je meest charmante glimlach vraagt wat voor gezond&lekkers ze nog voor je hebben voor 3,70 euro, en dat ie dan zegt 'ik kan een large jus d'orange met karnemelk voor je maken', en dat je later ziet dat ie eigenlijk wel duurder was dan 3,70 euro..). En dat je groot glas krijgt overhandigd mét rietje en sinaasappelschijfje en je (in sportkleding) ook nog wel even op het terras mag zitten terwijl zij afsluiten.

En dat je, nadat je verfrist&verkwikt weer op je fiets stapt, en je moet omrijden omdat ze bij het winkelcentrum de weg hebben opgebroken, je op je gewijzigde route op een geparkeerde witte Ford Mustang Fastback uit 1965 stuit!!
owwww....

(Deze foto is trouwens van internet; ik had mijn iPhone natuurlijk niet bij me om 'm te fotograferen.. Maar hij was mogelijk nóg mooier..! ‎#kwijl)

The cup song

'The cup song'

Cool.

'Rembrandt'

Prachtige Rembrandt-achtige portretten van de Britse schilder Mark Demsteader.

Grappig: ik had zijn schilderijen op de blog 'This isn't happiness' zien staan en zocht ze op Demsteaders eigen site. Daar stond een lijst met schilderij-titels (zonder de afbeeldingen er bij). Zonder te weten wat de titel van deze schilderijen was, klikte ik op de eerste twee titels die me aanspraken: 'shadowlands'  en 'shallow waters'. Ah. Gevonden.

#intuïtievetitel

Dino-feestje

Nathan is maandag jarig, dus vandaag (de eerste dag van de zomervakantie) organiseerden we zijn kinderfeestje. In dino-stijl. Uiteraard. (..hoewel spiderman ook helemaal hot is. Bij Nathan in ieder geval).

Ik had een dino-verhaal geschreven (en verteld) en daar hadden we allerlei spelletjes aan gekoppeld. Nou ja, eh.. Reinier had allerlei spelletjes bedacht/verzameld en toen heb ik mijn verhaal daar op aangepast. Iets met dino-eieren in veiligheid brengen voor de vulkaanuitbarsting en, als de eieren zijn uitgekomen de jonge dino's zoeken die uit de eieren zijn gekomen.

 

Cadeautjes uitpakken en naar het verhaal luisteren. 

 

Vulkaantaart!

 

Dino's knutselen.

Din-eieren in veiligheid brengen (o.a. over de 'lavastroom').

Uitgekomen dino's zoeken in de tuin.

 

Fernando Sánchez Castillo

"De Spaanse kunstenaar Fernando Sanchez Castillo speelt met individu&macht, schoonheid&geweld en vrijheid&onderdrukking." Ah. Dat wil ik wel even zien, dacht ik bij mezelf, en wandelde afgelopen woensdag de kunstzone van het Rabobank-hoofdkantoor in Utrecht binnen.  

De tentoonstelling heet 'De slaap van de rede'. Sanchez Castillo vraagt zich af wat er gebeurt als de rede slaapt. Nou, ik werd in ieder geval in drie stappen wakker geschud..

1. Het ene moment sta ik namelijk nog bewonderd naar de ruim vijf meter hoge sculptuur (exact één centimeter kleiner dan de David van Michelangelo) in het midden van de ruimte te kijken (zie foto). Bewonderend en grinnekend, zo van 'grappig, dat de kunstenaar een doorsnee Chinese burger zo groot afbeeldt ipv een machthebber zoals Stalin ofzo.'

2. En het volgende moment zie ik, slechts twee meter verderop, een 'tapijt' van groene speelgoed-soldaatjes. En ('hé, grappig'), zodra ik door mijn knieeën ga om een foto van dichtbij te maken, zie ik dat het geen soldaatjes zijn, maar duizend kleine Chineesjes! Diezelfde Chinees van vijf meter!

3. (En toen kwam de shock) Ik draai me om en zie aan de wand opeens de legendarische foto uit 1989 van de Chinese man die met een boodschappentas, in zijn eentje, minutenlang een complete colonne Chinese tanks wist tegen te houden op het Tiananmenplein in Peking*: Tank man. De witte reus hier naast me! Die duizenden speelgoed'soldaatjes'. #kippenvel  De symboliek van dit burgerverzet kwam alsnog als een hamerslag bij me binnen.
#mooi



*De militairen in de tank schoten hem niet dood, maar discussieerden met hem totdat ‘Tank Man’ door omstanders werd meegesleurd. Dat redde waarschijnlijk zijn leven. Uiteindelijk maakte het leger met een strak geregisseerde aanval een einde aan de grootse Chinese studentenprotesten uit de geschiedenis.

Fernando Sanchez Castillo maakte op verzoek van de Rabobank vier nieuwe werken, speciaal voor de tentoonstelling 'De slaap van de rede'.

Eén van die werken zijn dus de verbeeldingen van 'Tank man'. Nieuwsgierig naar zijn andere werken? Bekijk dit filmpje dan even. Of bezoek de kunstzone in Utrecht.

Typemachine dieren

De Amerikaanse beeldhouwer Jeremy Mayer maakt sculpturen van (onderdelen van) oude typemachines. Zonder te lijmen, te solderen of te smelten of iets te gebruiken dat níet van een typemachine komt! 

Mooi. 

En nog anatomisch correct ook. 

Leugen(tje)

Ik heb dit weekend een boek van Dan Ariely gekocht over liegen/bedriegen en welke factoren ons eerlijker of juist oneerlijker maken. Super interessant en het leest als een trein! Ik ben al ruim over de helft van het boek.

Ik kocht het boek omdat ik meer wil weten over waarom ik zelf soms zo allergisch reageer op bepaalde leugens / oneerlijk gedrag terwijl ik die heftige emotie niet voel bij andere bepaalde leugens / oneerlijke gedrag. Blijkbaar heb ik voor bepaalde situaties of onderwerpen een strak omlijnd beeld van wat eerlijk&fair is, en reken ik het anderen (en mezelf!) zwaar aan als die grenzen worden overschreden.

Wat maakt dat mensen wel of niet flexibel omgaan met ethische grenzen? En is mijn eigen sjoemelmarge (zoals Ariely dat noemt) eigenlijk echt wel zoveel kleiner dan die van everybody else? (want dat denkt immers iedereen van zichzelf ;-)) En in hoeverre gebruik ík cognitieve dissonantie?

Oscar Wilde schreeft al: "Normbesef bestaat, net als kunst, uit een lijn weten te trekken." De vraag is: waar loopt die lijn? En, hoe kun je zorgen dat je zelf niet over die lijn gaat?

Geen tijd om zijn boek te lezen? Check dan dit animatiefilmpje met de belangrijkste inzichten uit het boek. Verteld door Ariely zelf.



Datzelfde weekend las ik het artikel 'Ieder zijn eigen waarheid in Turkije.' in NRC. Bram Vermeulen schrijft hier hoe in de strijd tussen het gezag en de demonstranten in Turkije, de waarheid verdraaien een geoorloofd wapen is om de ander uit te schakelen. "Liegen is voor de Turken een geaccepteerde vorm van zelfbehoud - in de politiek, maar ook in het dagelijks leven."

Dat geloof ik wel. Dat liegen/bedriegen ook cultureel bepaald is, bedoel ik. Dat de beelden over wat eerlijk&fair is per samenleving en zelfs per subcultuur kunnen verschillen.

Kneedbaar
Zo interessant is dat! Stelen is bijvoorbeeld een schande in Turkije (overal wel, maar daar nog meer), maar bedriegen is daar, net als in Italië en andere mediterrane landen, een bewijs van sluwheid. "De mensen zien de waarheid daar als iets kneedbaars, eerder verbonden met emoties dan met feiten of logica," zegt de Amerikaanse publiciste en Turkije-veteraan Claire Berlinski onlangs in het tijdschrift 'World Affairs'. "Als het waar voelt, dan is het waar. Gevoelens veranderen hier heel snel en daarmee ook de waarheid."

Leugen als instrument
In de strijd om Taksim is de leugen instrument geworden. "Erdogan profileerde zich altijd als de man van de deugd, de integriteit. Maar het is alsof de jeugd op Taksim zijn masker heeft afgenomen. Hij is geen staatsman meer, hij is een groepsleider die de leugen een legitiem middel vindt om zijn aanhang aan zich te binden," zegt de schrijfster Bejan Matur, tot voor kort columnist was bij de regeringspartij. De slag om Taksim is een slag om het fatsoen geworden.

Prachtig artikel van Bram Vermeulen in de NRC.

Ik ben er van overtuigd dat mensen die investeren in hun eigen integriteit en die van anderen de wereld ten positieve zullen veranderen, en sneller dan zij wellicht denken effecten zien van hun inspanningen.

"Pssst.. up here"

De Zwitserse surrealistische schilder, beeldhouwer en set designer Hans Rudolf Giger is verantwoordelijk voor het angstaanjagende en fenomenale ontwerp van Alien. In 2009 was er in San Sebastian een tentoonstelling rond zijn werk te zien. Check de foto! Hahaha. 

Giger won met Alien in 1979 de Academy Award voor de beste visuele effecten. Daarnaast heeft hij zijn stempel gedrukt op de look&feel van onder andere de films Dune, Batman Forever en Prometheus.

Hieronder een filmpje van de tentoonstelling in 2009.

Nicole

Nicole Kidman is het nieuwe gezicht van Jimmy Choo! Wauw.

Prachtige styling..

Gefotografeerd door Mikael Jansson.

#winter2013

"The campaign video explores the film noir genre and references the tension of Hitchcock’s empowered heroines to convey the feminine power, luxury, and sexiness evoked by the collection."