96 zenuwslopende minuten

We kwamen gisteravond de film Russian Ark weer tegen. Ergens in een lade. Walter had me ooit een kopie gegeven van de film met de aanmoediging "deze moet je zien!". En inderdaad, ik heb 'm destijds één keer gezien, maar hij maakte indruk. De film, van regisseur Aleksandr Sokoerovs, is een kunststukje. Niet alleen door de uitbundige 19e eeuwse sets en kostuums, de 1000 of 2000 acteurs en de drie live orkesten in de film. Nee, vooral ook door HOE de film is geschoten: in één take.
Eén.
96 min.

Wow.

Het 'verhaal' van de film: een Franse markies gaat naar een feest in de Hermitage (in St. Petersburg) en leidt je (jij kijkt als het ware door de camera) door de 33 zalen van dit prachtige paleis van een museum. Onderweg kom je allerlei taferelen tegen uit het leven van de Russische adel uit die tijd.  

Bekijk de trailer


1000 tot 2000 acteurs
50 electriciens
22 assistent-regisseurs
1 cameraman (Tillman Büttner)  en 1 camera van 35 kilo
3 kilometer lange filmparcours
10 bussen om alle figuranten te kunnen vervoeren
15 vrachtwagens vol rekwisieten
95 mensen voor de art direction,
250 mensen voor de belichting
etc.

wow

Hieronder het eerste deel van de making of-documentaire 'In one breath'


In het (in totaal) drie kwartier durende 'In One Breath' vertelt producent Jens Meurer dat hij met totaal verkeerde verwachtingen aan het monsterproject begon. 'Dit wordt gemakkelijk, dachten we. Negentig minuten, geen cut, gedraaid op video, één opnamedag: kinderspel. Een snel gemaakte, goedkope film.'

Maar de eerste twee takes gingen mis.. Waardoor de derde en laatste take volgens Meurer 'de meest opwindende, maar ook de meest zenuwslopende 96 minuten van ons leven' werd. Die derde take mocht immers niet mislukken, omdat de accu van Büttners camera nog maar half vol was en er geen reserve-accu's waren. 'Als er nu iets was misgegaan, hadden we zonder film naar huis kunnen vertrekken', zegt Meurer in de documentaire terwijl we met de camera door de spelonken van de Hermitage zweven.

Erop-of-eronder
Achteraf is het een sappige anekdote, maar de erop-of-eronder-sfeer op de set is in de 'making of' nog erg tastbaar. Neem Büttner, die zich vooraf een galgemaal laat bereiden maar niets naar binnen krijgt, of de teams die de cameraploeg van zaal tot zaal voorgaan ('om te zien of alles klaar staat') en volgen ('om te zien of iedereen het overleefd heeft'), of de halsoverkop-repetitie van het slotbal. Als eindelijk Sokoerovs verlossende eindsignaal klinkt: een nonchalant uitgesproken 'Stop', gaat een zucht van verlichting door de Hermitage. De acteurs beginnen te huilen. Iedereen omhelst elkaar.